Het eerste jaar is het moeilijks zeggen ze als je om iemand moet rouwen en dat merk ik maar al te goed, ik had vooral moeite met mijn verjaardag en nu de decembermaand.
Laat ik duidelijk zijn dat ik al jaren niks meer heb met de decembermaand. Er zijn ook 3 belangrijke mensen overleden in de maand december, dus geluk en verdriet staan deze maand ook enorm dicht bij elkaar. Ik vind het soms hypocriet hoe mensen ineens deze maand van elkaar houden en de rest van de 11 maanden zuchten en moeilijk doen om tijd met familie door te brengen.
Ik ging vroeger altijd naar mijn familie in Venezuela met mijn ouders want wij waren altijd maar met zun 3tjes in Nederland en daar heb ik de grote familie. Sinds de situatie daar te gevaarlijk is gaan we dus al bijna 10 jaar niet meer daar tijdens de feestdagen. Waar dus iedereen zucht en vervelend vindt dat ze naar die ene opa of oma moeten of misschien 2 uur in de auto moeten zitten om bij die ene oom met de hele familie kerst te vieren. Kon/kan ik daar heel erg geïrriteerd van raken want ik zou er alles voor over hebben om even met de kerstdagen compleet te zijn met de mijne, ook al moest je er 24 uur voor reizen naar de andere kant van de wereld.
Daarna werd het jaren nog pittiger omdat mijn vader niet in Europa woonde en ik die óók met kerst moest missen. De kerstavonden werden geblokkeerd om kerst te vieren met mijn moeder en 1e en 2e kerstdag was dan ook altijd voor de familie van mijn vriend die ik dan had. Waar ik dan toch uiteindelijk huilend aan tafel of op de wc zat omdat ik mijn vader en familie miste.
Ineens veranderde het vorig jaar, want mijn vader kwam terug en woonde weer in Nederland. Eindelijk toch weer meer familie in Nederland en vooral de belangrijkste persoon die ik al die jaren miste. Het tij zou keren, want op 8 december kwamen wij erachter dat we zwanger waren dus het werd voor mij al een iets sobere kerst maar met alle liefde, want de decembermaand van 2020 zouden we een extra editie tot de familie hebben! Hoe leuk!
Zoals iedereen al weet veranderde onze toekomstbeeld natuurlijk in maart, maar pas in november merkte ik dat ik dit jaar geen zin had in de feestdagen.
Al snel zeiden Guido en ik tegen elkaar dat we toch geen sinterklaas zouden doen zoals gedacht en dat naar volgend jaar verschuiven. Mijn ouders keken enorm naar uit om sinterklaas te vieren want dat was toch altijd ónze feestdag omdat het in Venezuela niet bestaat en dan zaten we al gezinnetje bij elkaar. Ze vonden het daarom ook geweldig om het weer te kunnen doen met hun kleinkind erbij. Goed bedoelt vroeg mijn moeder daarom in november: “Wat gaan we met Sinterklaas doen?”. En daar kwam even de rouwende moeder reactie van mij: “Nou wat dacht je van helemaal niks?? Faith is dóód!”
Mijn moeder: “Oh, maar ik dacht misschien voor de nieuwe baby?”
Ik: “Nou dit jaar zou voor Faith zijn en deze baby moet eerst maar gezond op de wereld komen voor ik zulke dingen ga doen!”
Achteraf gezien heb ik misschien heel hard en bot gereageerd op een goed bedoelde gedachte en opmerking. Ik vergeet namelijk af en toe dat wij natuurlijk enorm veel pijn hebben maar de grootouders van Faith hebben ook te maken met hun verlies en hun toekomstbeelden met een kleinkind is ook in duigen gevallen. Waarschijnlijk wilde ze toch iets doen om haar te eren en al met deze baby bezig te zijn en dat sla ik dan keihard onderuit…
Maar ik heb dit jaar niks om over te feesten. Ja ik ben zwanger, enorm dankbaar en heel blij mee. Elke dag, week of maand is er 1 dichterbij de eindstreep, kans op herhaling is klein maar ik moet van mezelf realistisch blijven dat er nog te veel variabelen factoren zijn waardoor het wél mis kan gaan. En mijn feestdagen zou ik moeten hebben doorgebracht met Faith en niet met deze baby (ook al zou ik dat voor geen goud willen missen). Daaraan merk je ineens weer de complexiteit van een rouwende opnieuw zwangere moeder.
Waar ik mij tijdens sinterklaas compleet afsloot voor de gezinnen die heerlijk met hun kleintjes Sinterklaas aan het vieren waren om niet compleet in te storten. Besloten we om tóch om íéts te doen, er werd sushi gehaald. Maar geen cadeaus of aandacht geven aan de Sint.
Nu komt kerst eraan, waar de meeste zeuren over een sobere kerst i.v.m. corona, of zeuren over het vuurwerkverbod, kan ik me daar niet druk over maken. Ik vind het fijn dat het alleen met mijn ouders en Guido kan vieren, geen poespas. Helaas kan het met Guido’s gezin niet want dan zijn we 4 huishoudens en een paar werken in de zorg. Maar ja, heel erg vind ik het niet, want nog meer dan andere jaren wil ik niks liever dat het 2 januari is en het allemaal achter de rug is.
Toch roept kerst veel vragen op. Je hebt de standaardvragen van: Hoe zou het zijn geweest? Hoe groot was ze nu? Etc. etc.
Heb ik nu ook last van: “Moet ik een cadeau kopen voor Faith, ook al is het klein? Moet ik namens de kids een cadeau kopen of alleen nog namens mezelf? Hoe trek ik Faith erbij zonder het te veel te doen? Hoe zullen mijn emoties zijn?
Ik was namelijk de dag van sinterklaas behoorlijk kortaf en niet echt te genieten. Deed het niet expres maar dat merkte ik achteraf. Hoe erg ik ook mijn best deed om mezelf ervoor af te sluiten, dan besluit je onderbewustzijn toch even je waren gevoelens te laten zien. Benieuwd hoe dat met kerst gaat zijn, maar dat overleven we ook wel weer.
Misschien wordt de december ooit nog leuk en kan ik ervan genieten, maar als het niet zo is het ook prima.