Disclaimer: Dit is míjn verhaal, mijn ervaring en niet de manier waarop het zou moeten. Bevallen is een enorme persoonlijke keuze en niks is per definitie fout of goed. Om tot deze beslissing te komen zijn er vele gesprekken geweest met psycholoog, EMDR-therapeut, gynaecoloog, verloskundige praktijk, mijn man, familie en vrienden. Laat je niet leiden door mijn verhaal.
Faith
Ik zal heel eerlijk zijn, met Faith had ik al zoiets van doe maar een keizersnede. Waarom? Ik ben half Nederlandse en half Venezolaanse, in Venezuela ga je voornamelijk naar een privékliniek dus je kiest zelf hoe je alles wilt doen, vaak is de keuze keizersnede. Ook heb ik een enorme behoefte aan controle en weten waar ik aan toe ben. In nieuwe situaties waar veel variabelen inzitten, kan er snel chaos ontstaan in mijn hoofd waardoor er paniek komt en dan is het voor mij al snel geen fijne ervaring meer.
Natuurlijk snapte ik dat als er met Faith geen aanleiding voor zou zijn en komen dat ik dat niet zomaar kan “eisen” in Nederland. Was het dan zo geweest dat Faith in stuit had gelegen, dan had ik dat in ieder geval niet erg gevonden.
Ik vond het namelijk in het begin ook bijzonder cru dat ik van een overleden baby natuurlijk moest bevallen. Mijn eerste gedachte was: “Snij het er maar uit.” Nadat ik dat ook een keer hardop had uitgesproken in het ziekenhuis werd mij duidelijk uitgelegd dat het voor de verwerking écht beter is om natuurlijk te bevallen. Ik vertrouwde de professionals en hoopte dat ze uiteindelijk gelijk zouden krijgen. Gelukkig moet ik ze daar ondanks mijn traumatische bevalling, gelijk in geven. Alleen omdat mijn bevalling van Faith totaal anders ging dan wij allemaal hadden gehoopt heb ik nu bevalangst en trauma aan de bevalling. Mijn EMDR-therapeut zei zelfs dat als het over mijn bevalling met Faith gaat ik een soort PTSS (posttraumatisch stresssyndroom) heb.
Lees hier waarom mijn bevalling traumatisch was
Bevalangst
Dan ineens ben je opnieuw zwanger, waar ik dacht dat tijd alle wonden zouden helen merkte ik na het eerste trimester dat de gedachte van opnieuw bevallen de nodige paniek opriep.
Een half jaar na de bevalling kon ik er nog steeds moeilijk over hebben zonder een drukkend gevoel te hebben, ik kon de foto’s nog steeds niet terugzien zonder te huilen of in paniek te raken en het idee dat de nieuwe baby er ook uit zou moeten zorgde voor de nodige stress.
Mijn man snapte het maar vond dat ik er iets mee moest doen, ik kon niet de rest van mijn zwangerschap zoveel stress hebben voor de bevalling. Daar had hij gelijk in en natuurlijk kwam de keizersnede nu ook weer naar boven. Waar mijn man uitsprak dat hij het liever natuurlijk zag maar mij altijd zou steunen, was ik vastberaden dat het een keizersnede werd. Alle risico’s waar ik bang voor was zouden dan worden weggenomen. Ja het is een heftige operatie met een lange hersteltijd, maar daar was ik echt minder bang voor dan die kleine kans dat ik mijn traumatische bevalling opnieuw zou meemaken. Dat gaf aan dat de angst echt diep zat. Ik moest dit gaan bespreken met mijn psycholoog.
Het eerstvolgende gesprek die ik met haar had kaartte ik het meteen aan. Ik kan haar reactie nog herinneren: “Ja het onderwerp stond natuurlijk in de komende weken wel op de planning, maar dat je er al zo snel zelf over begint geeft aan dat we daar nu even de focus op moeten gaan leggen.” Wat een fijne reactie vond ik dat, ik voelde me gehoord, serieus genomen en stond natuurlijk open om het probleem op te lossen. Ik kreeg namelijk in dat gesprek de vraag of ik open stond voor EMDR-therapie om mijn beslissing voor een keizersnede hopelijk meer realistisch te kunnen maken in plaats van vanuit angst. Natuurlijk wilde ik dat, ik zou niks liever willen dan de foto’s van de bevalling een keer écht te kunnen bekijken, ondanks dat het nooit mooie foto’s zullen woorden. Alleen of ik van gedachte zou veranderen? Kleine kans!
Mijn psycholoog zei ook dat het niet ging over het feit dat ik van gedachte ging veranderen, maar dat ze mij gunde om een weloverwogen beslissen te maken, los van de angst. Plus ze hoopte dat ik door de therapie eens 1 keer de foto’s zou kunnen bekijken.
Mijn tweede trimester stond dus enorm in het teken staan van trauma verwerking en mijn bevalkeuze. Het zou even pittig worden maar hard werken om mezelf beter te voelen werd ik niet bang van. Uiteindelijk is het beter voor mijzelf, mijn relatie en natuurlijk voor Mini.
In die periode was ik soms twee keer per week in het ziekenhuis. De ene afspraak was gesprek met psycholoog, de andere afspraak was EMDR-therapie.
Je kan je voorstellen dat het soms vermoeiend kon zijn. De ene afspraak herleef je alles en moet je terugdenken aan momenten waar je liever nooit meer bij stilstaat om het daarna een plekje te geven. De andere afspraak is bezig met het toekomstbeeld waar je bang voor bent maar ook met de soorten bevalkeuzes die er zijn goed door te nemen.
Alleen op een gegeven moment is het handig als de mensen die je bevalling gaan doen weten hoe je erin staat en wat tot nu toe je gedachtes zijn. Vandaar dat er een deadline stond om mijn verloskundige praktijk op de hoogte te brengen maar natuurlijk ook mijn gynaecoloog.
Bij de verloskundige praktijk was ik niet zo zenuwachtig, want ik wist dat de gynaecoloog meer een deel uit zou maken van de beslissing. Toch werd er niet raar opgekeken en snapte zij mij super goed. Fijn, nu alleen de gynaecoloog nog.
Dat gesprek verliep ook soepeltjes, ik werd niet meteen tegengesproken en ze luisterde oprecht, maar een duidelijk antwoord over haar gedachte kreeg ik niet. De reden ervoor was namelijk dat ik tegen het einde van mijn therapie liep en ze wilde dat ik eerst de therapie af zou maken voor ik mijn keuze door zou geven. Logisch, want misschien zou ik aan het einde een andere gedachte hebben gekregen.
Bevalkeuze
Het was zover, na weken hard werken in therapie, was daar het einde. Ik merkte dat ik makkelijker over mijn traumatische bevalling kon praten maar mijn grootste wens was om de foto’s van de bevalling te kunnen bekijken. De laatste EMDR-sessie heb ik een van de “lelijkste” foto’s meegenomen om die te kunnen verwerken. Aan het einde van de sessie voelde ik niet meer die spanning, natuurlijk wel verdriet en dat het geen mooie foto zou worden, maar de angst en paniek was weg. We spraken af dat ik over een week gebeld zou worden, en ik zou tussendoor nog een keer proberen om foto’s te bekijken. Mocht het lukken dan waren de sessies klaar, mocht er toch weer spanning komen dan moest ik nog een keer terugkomen.
Mijn therapeut belde 1 week later en ik vertelde vol trots dat ik de foto’s had kunnen bekijken. Ik had zelfs dingen gezien op de foto’s waarvan ik niet wist dat Faith er op dat moment zo uitzag. Ik was daar wel even door ontroerd, ik kon namelijk aan de hand van de foto’s samen met mijn man de laatste puzzelstukjes van de bevalling kunnen horen.
Doordat de EMDR zijn werk had gedaan moest ik aan mijn psycholoog mijn keuze vertellen. Die was ondanks alle therapie niet veranderd, ik wilde nog steeds een keizersnede. Het angstige gevoel over de bevalling was weg maar vergeten doe je niet. Vanwege die reden kreeg ik nog 1 opdracht van mijn psycholoog, ik moest een voor- en nadelen lijstje maken van natuurlijk bevallen en keizersnede.
Deze “huiswerkopdracht” nam ik behoorlijk serieus. Ik ging niet alleen uit van de verhalen van Google maar deed een oproep op Instagram om de échte verhalen te horen van vrouwen die natuurlijk zijn bevallen of een (spoed)keizersnede hebben gehad. Wat kreeg ik veel reacties! De verhalen liepen enorm uiteen, maar ik besefte me wel dat wat voor de ene een nadeel is, kan voor mij misschien wel een voordeel zijn of andersom.
Aan de hand van mijn eigen ervaring/gevoel, Google en de eerlijke verhalen van deze vrouwen maakte ik mijn opdracht. Ook daar kwam naar voren dat ik meer voordelen zag in een keizersnede en meer nadelen in natuurlijk bevallen.
Antwoord bleef nog steeds keizersnede.
Gesprek gynaecoloog
De eerstvolgende afspraak met de gynaecoloog vroeg zij natuurlijk hoe de therapie was verlopen en wat mijn keuze was geworden. Ik was heel eerlijk zei dat mijn gedachte niet was veranderd en nog steeds bij een keizersnede was. Alleen dat de angst en de therapie zijn werk hadden gedaan. Ze noteerde het en vertelde nog een keer dat ze niet stonden te springen om in gezonde mensen te snijden als daar lichamelijk geen aanleiding voor is. Logisch! Ze wilde om die reden met mijn psycholoog overleggen om te horen wat mijn therapie heeft ingehouden, wat ik eraan gedaan heb en wat haar professionele mening was.
Waar ik hoopte dat ik hier al met het antwoord naar huis ging moest ik nu nog 4 weken wachten, maar kerst zat ertussen. Genoeg afleiding en ik zou het even weg parkeren, misschien maar beter ook, want uiteindelijk draaide mijn leven de laatste weken alleen maar daar om. Even tijd om het los te laten
Tussendoor had ik nog controles bij de verloskundige praktijk en mijn afspraken met psycholoog, daar gingen de gesprekken weer over deze zwangerschap en hoe het met mijn angst ging. Het werd namelijk met de tijd zwaarder, niet lichamelijk maar mentaal. Het begon mij heel duidelijk te worden dat de 40 weken halen of zelfs daarna nog te moeten wachten voor het 100 procent natuurlijk zou beginnen, ik echt niet ging trekken. De verloskundige praktijk kwam met een eventuele “oplossing”, vanaf 38 weken doen ze vrouwen inleiden die traumatische bevalling heeft gehad. Plus je kan kiezen dat je sneller een ruggenprik krijgt dan normaal gesproken. Dat klonk mij nog best oké in de oren maar toch nog liever die keizersnede, dan wordt de baby ook eerder gehaald. Het was natuurlijk een optie om over na te denken.
Eindelijk was daar dan hét gesprek met 32 weken. Stiekem superzenuwachtig in de auto maar mijn man was mee. Op de heenweg vroeg hij nog voorzichtig hoe het zou zijn als ze er niet in meegaat? Daar wilde ik niet aan denken, maar dat zou ik dan wel zien. Bij binnenkomst viel ze meteen met de deur in huis, hou ik van. Ze begon erover dat ze mijn psycholoog had gesproken en snapte waarom ik voor de keizersnede keuze was gegaan. Het gaat mij namelijk deze keer over een gevoel van controle en vooral geen herhaling van vorige keer. Ja dat klopte helemaal, zou het dan toch dat ze met mij mee zou gaan?
Nee, ze wilde echt niet in een gezond iemand snijden, al snapte ze mijn psychische problemen wel. Ze gaf daarom een negatief advies voor een keizersnede, maar ze wilde zeker een oplossing bieden. De gynaecoloog vertelde over het feit dat ze dan wilde voorstellen om het rond de 38-39 weken (ligt maar net wat ik wil en volhou) zou inleiden, kon kiezen voor snelle pijnstilling en ze van tevoren al maatregelen nemen mocht er een herhaling komen van vorige keer, dan kan er nóg sneller ingegrepen worden.
Zucht! Dit was inderdaad niet wat ik wilde horen, maar toch kreeg ik het gevoel dat er wel naar mij geluisterd is. Al mijn pijnpunten tackelde ze in het gesprek uit zichzelf, ze had er dus écht wel over nagedacht. Ik gaf eerlijk toe dat de verloskundige deze optie al beetje met mij gesproken had en ik daar ook serieus over na had gedacht. Misschien was dit dan wel de perfecte tussenweg, er werd niet “zomaar” in mij gesneden, maar alles waar ik bang voor ben word rekening mee gehouden.
Na de 32 weken echo namen we alles nog een keer door, ik gaf eerlijk toe dat ik tijd nodig ging hebben om te schakelen, maar dat het vast ging lukken. Mijn man sprak zijn vertrouwen in mij uit en de gynaecoloog volgde met haar vertrouwen. Plus mijn psycholoog had het ook al vaker gezegd. Misschien mocht ik dan toch iets meer vertrouwen in mijn lichaam hebben, maar tijd om te schakelen wilde ik wel. Dat vond iedereen logisch. Ik moest nu alleen een bevalplan gaan schrijven. We maakte een afspraak voor bijna 37 weken, om te kijken hoe ik er dan lichamelijk voorsta voor de bevalling en om dan een datum te prikken om de inleiding te starten.
Mijn gevoel
Het weekend na het gesprek begon het te zakken en ging ik eigenlijk vol goede moed zitten voor mijn bevalplan, die ik trouwens bevalwens noem. Als ik iets heb geleerd vorige keer is dat je niets kan plannen, alleen wensen. Bij de verloskundige praktijk werd ook een afspraak gepland om mijn bevalwensen door te nemen. Waar ik bang was dat ik rare dingen had opgeschreven, kreeg ik te horen dat het heel duidelijk is. Er komt duidelijk naar voren hoe ik eventuele problemen opgelost wil hebben plus het was heel goed dat ik een korte samenvatting had gegeven van mijn vorige bevalling zodat mijn verzorgers dan ook beter kunnen snappen waarom ik voor bepaalde keuzes ben gegaan.
Naarmate de tijd verstrekt krijg ik ook steeds meer vertrouwen in deze optie. Alle mensen om mij heen zijn zo enorm lief, want iedereen weet dat ik het toch echt wel extra spannend vind. Iedereen heeft zoveel vertrouwen, dus ik gebruik dat vertrouwen om er zelf op te teren. Ik hoop iedereen met alle liefde gelijk te geven dat dit de beste beslissing is, ook al ben ik nu nog gezond sceptisch. Alleen dat weten we pas ná de bevalling.
Het is nu wachten tot onze afspraak op 25 februari, dan geven we onze voorkeurs startdatum door. En ja, die hebben we al bedacht maar nee gaan we niet zeggen. Er wordt wel rekening gehouden met Faiths* haar jaardag. Toch hopen wij en de verloskundige praktijk dat het natuurlijk begint voor de startdatum. We gaan het zien. Er ligt een strak plan klaar voor allerlei scenario’s, het is duidelijk dat veiligheid voor comfort gaat en ik hoop oprecht dat ik na deze bevalling een keer fijn terug kan kijken.
Het is nu wachten op Mini.