Hoe langer het geleden is dat Faith* is geboren, hoe meer mensen denken het recht te hebben om aan te wijzen dat we weer “door” moeten.
In het begin heeft iedereen alle begrip, de eerste mensen beginnen na 3 maanden toch te zeggen dat je door moet gaan. Het werd bij ons nog erger toen ze wisten dat we opnieuw zwanger waren en de geboorte van Faith* een half jaar geleden was.
Nu 9 maanden verder en 26 weken zwanger lijkt het alsof de “normale” wereld, oftewel de mensen die zich hier totaal geen voorstellen van kunnen (en ook beetje willen) maken vinden echt dat we door moeten.
Ik gebruik mijn social media als uitlaatklep maar hoop door het delen van mijn verhaal dat andere zich minder eenzaam voelen. Natuurlijk besef ik me dat door je zo openbaar kwetsbaar op te stellen dat je ook open moet staan voor kritiek en dat sta ik ook. Ik probeer dan ook altijd het goede in een opmerking te zien maar af en toe is het lastig.
Door tegen een ouder te zeggen dat ze door moeten zich je eigenlijk een beetje indirect dat ze hun leed moeten vergeten en leg je ze soort van het zwijgen op.
Als er dus iets is wat je niet kan als sterrenouder, is je leed vergeten en je gaat al helemaal niet zwijgen over je kind om het de normale wereld makkelijker te maken omdat zíj zich ongemakkelijk voelen.
Ons is al door familie, “vrienden” en kennissen vertelt dat we door moeten.
We moeten het loslaten, we moeten ons focussen op deze baby, we moeten positief zijn, we moeten van alles.
Is dat omdat ze denken dat wij nog elke seconde ondergedompeld zitten in ons verdriet?
Is het omdat zíj ongemakkelijk worden dat wij zoveel over Faith praten?
Is het omdat ze denken dat we niet met deze baby bezig te zijn?
Een tijd geleden kreeg ik een bericht dat ik door moest, ik moest mij focussen op deze baby, ik moest niet in het verleden leven en ik moest Faith loslaten.
Daar werd ik echt verdrietig maar ook boos om. Hoe kan iemand die dit niet heeft meegemaakt op die manier zijn mening vertellen? Waarom wordt er een conclusie getrokken met de info die ik online zet? Waarom denkt iemand dat ik niet gefocust ben op deze baby?
Maar het allerergste vond ik nog, door zo’n bericht ging ik toch aan mezelf twijfelen. Zou ik dan toch echt te veel met Faith bezig zijn? Blijf ik hangen in mijn verdriet? Verwaarloos ik deze baby omdat ik af en toe over Faith praat?
Zou het dan toch waar zijn wat zo iemand stuurt?
Op het moment van reageren op dat bericht heb ik die persoon duidelijk gemaakt dat als je zoiets niet hebt meegemaakt het een heel groot statement is om te maken. Wij, super erg gefocust zijn op deze baby, rouw en geluk heel goed naast elkaar kunnen, ik zeker niet in het verleden doe leven maar ik het recht heb om Faith te missen en niemand mij het zwijgen over Faith gaat opleggen! Mamabeer kwam even naar boven, maar pijn deed het zeker.
Tijdens de wereldlichtjesdag kreeg ik een reactie onder mijn foto waar twee kaarsen te zijn waren met de tekst: “Voor Faith en al haar vriendjes en vriendinnetjes boven die zo gemist worden.”
Die dag is sinds 1997 speciaal gemaakt voor alle kinderen die gemist worden en toch krijg je van een vage kennis een bericht: “Maar nu naar de dag van morgen .. nieuw leven koester de herinneringen maar “door” naar de volgende dag nieuw leven en nooit blijven hangen .. en dooooooor”.
Een hele bijzondere reactie als je het mij vraagt, ik post een foto voor mijn dochter en steun alle andere ouders die hun kinderen moeten missen. Niet alleen sterrenouders maar alle kinderen van alle leeftijden. Je kind overleven is op welke leeftijd dan ook onnatuurlijk en het pijnlijkste wat je als persoon kan meemaken. Maar hoe reageer je op zo’n bericht? Ik heb maar vind-ik-leuk gedaan want had er geen goede reactie op. Waarop later een andere ervaren sterrenmoeder een duimpje op die reactie geeft, wat voor mij betekende: “Prima dat je zo denkt, maar je zou eens moeten weten.”
Geloof me als ik zeg dat elk persoon die hun kind mist echt het beste van het leven maakt, ondanks dit grote leed. Niemand wil de rest van hun leven verdrietig en ongelukkig zijn omdat je je kind mist, maar pijnlijk blijft het de rest van je leven. Het is een gat die niet zomaar en misschien helemaal nooit gevuld gaat worden.
Mocht je dus de neiging hebben om tegen iemand te zeggen dat ze “door” moeten, denk er dan goed over na of je het wel moet doen. De ene persoon rouwt intens in het begin, de ander rouwt in kleine beetjes en langer maar elk persoon die dit meemaakt wil echt vooruitkomen. We willen zeker door met ons leven, maar ons leven wordt heel anders ingericht dan bij een “normaal” iemand. En als we dan eindelijk hardop willen stilstaan bij ons verlies en iemand zegt dat we door moeten, onze focus moeten verleggen of iets anders in die richting. Dan kan je ons het gevoel geven dat we het fout doen, dat het niet goed genoeg is, dat we moeten ophouden met zeuren en nog veel meer negatieve gevoelens.
Onthoudt dus dat rouwen om een kind en doorgaan met je leven heel goed naast elkaar kunnen