In deze blog ga ik je uitleggen waarom ik bevalling als traumatisch ervaar.
Eerlijk, rauw, zonder schaamte dus ik hoop dat je hier met respect om kan gaan. Dit is namelijk echt een onderdeel van mijn verhaal waar ik enorm veel moeite mee heb om te vertellen. Soms lijkt het van niet, maar geloof me, ik heb het al zo vaak vertelt ik weet wat ik wél of niet zeg. En ik kan het emotieloos vertellen omdat het een soort cassettebandje is die aangaat als ik mijn verhaal doe.
Een tijd geleden kreeg ik zelfs de vraag hoe het kon dat ik mijn bevalling als traumatisch kon ervaren als ik maar van zoiets “kleins” ben bevallen. Het is een vraag die pijn deed want ja oké Faith* was geen baby op maat zoals iedereen het kent. Dat neemt alleen niet weg dat je dan tóch een traumatisch bevalling kan hebben. Sommige moeders hebben een traumatische bevalling en krijgen er iets fantastisch voor terug waardoor het traumatische gedeelte vergeten wordt. Ik had een slecht einde en dat weegt misschien ook mee in mijn bevallingsverhaal.
Een tijd geleden ontvingen wij de afgedrukte foto’s mét de bevallingsfoto’s. Foto’s die ik sinds maart nooit meer bekeken heb, foto’s die ik wilde mijden, foto’s die enorm veel met mij doen, foto’s die ik liever nooit had gehad, foto’s waar mijn baarmoeder nog van samen kramp als ik ze zie. En nu op moment van schrijven ook weer gebeurt met de gedachte alleen al.
Waarom doet het zoveel met mij?
Een duidelijk antwoord heb ik niet, maar omdat het een stilgeboorte was hoeft het niet te zijn. Ik heb namelijk sterrenmoeders gesproken die ondanks het verdriet enorm fijn terug kunnen kijken naar hun bevalling. Zij kunnen het toch onder de noemer “fijn/mooi/bijzonder” zetten ondanks de tragische afloop.
Dat geldt al niet voor mij.
De woorden die ik veel gebruik om mijn bevalling te beschrijven is:
- Onbeschrijfelijk pijn
- Placenta hel
- Ruimte bloedverlies
- SpoedOK
- Lelijk
- Emotioneel
- Flauwvallen
Laat me je die punten uitleggen. Het opwekken van de bevalling ging bij mij volgens planning, ik had krampen en een rommelige buik maar een uur voor mijn bevalling echt begon zat ik nog met vrienden beneden in de kantine de tijd aan me voorbij te laten gaan.
Tot ik de 6e dosering van mijn vaginale tabletten moest inbrengen om de bevalling te blijven opzetten. Daar begonnen de échte krampen, ongemakkelijkheid en pijn. Onee, krampen mocht ik het niet meer noemen, mijn weeën. Ik had last van rugweeën en vroeg om pijnstilling. Ze zeiden al dat als de bevalling ging beginnen het heel snel kon gaan. Alleen ben ik een type die het eerst 100 x in mezelf zeg, dan pas hardop en dan pas om hulp vraag. Vanwege een protocol kreeg ik eerst paracetamol, maar ze kregen gelijk de bevalling ging heel snel. Ik begon bloed te verliezen en 13 minuten later was Faith* geboren. Ondanks dat ik mezelf niet gehoord voelde met mijn pijnklachten kon ik hiermee leven. Faith* was gemakkelijk geboren, ik had zelfs persdrang gehad waar ik me enorm vereerd door voelde want dat had uit kunnen blijven, dus ik voelde me wel echt een bevallen vrouw.
Waar Guido Faith* nog net niet uit tussen mijn bloedproppen uit viste, moest ik er niks van hebben. Ik vond haar lelijk. Zo ik heb het gezegd, ik vond Faith* ontzettend lelijk. Maar ja, hoe is iemand die al zeker 1 week tot 2,5 week is overleden nog mooi. Gelukkig (!!) was ik zo slim geweest om van tevoren niet naar foto’s te googleen hoe kinderen er dan uitzien, maar ik vond haar lelijk. Mijn eigen dochter vond ik lelijk… Krijg er nog tranen van in mijn ogen als ik het zeg, maar sorry het is echt zo. Daar waar Guido het dus vast had, durfde ik nog meer nét met 1 vinger Faith* aan te raken toen ze al voor de helft was afgekoeld.
Het voelde voor mij ook echt alsof ik meteen moedergevoelens móest hebben. Er zijn foto’s dat ik haar uiteindelijk in een dekentje bij mij heb liggen, maar daar kan ik me weinig van herinneringen. Ik kan me wel herinneringen dat ik het gevoel kreeg van: “Hier is je kind, je moet ervan houden!”
Maar okee, bevallen zonder echte pijnstilling, je kind lelijk vinden zijn dingen waar je echt wel overheen komt.
Ondanks dat ze ons hadden gewaarschuwd voor worst-case scenario oftewel: Geen loslatende placenta dus een spoedOK krijgen, was ik toch enorm opgelucht dat de bevalling achter de rug was, dacht ik. Ik dacht echt dat we het ergste gehad hadden en nu konden gaan rouwen. Naïef!!!
Want na het bellen van onze ouders begon mijn placentahel.
Zoals verwacht en gewaarschuwd liet mijn placenta niet los. Ik dacht nog: trek aan die navelstreng, maar om hele goede redenen wordt dat niet gedaan als ik google moet geloven. Ik kreeg ineens énorm veel pijn in mijn baarmoeder en begon veel bloed te verliezen. Elke keer als ik dacht dat het dan eindelijk dat klote ding eruit kwam bleek het weer eens een bloedprop te zijn.
Ik werd misselijk, duizelig, kreeg een stom washandje op mijn hoofd waar ik gek van werd maar geen energie voor had om de discussie aan te gaan. Er ging een bouwlamp aan die even VOL naar binnen scheen, de kamer stroomde vol met mensen, waar ik allemaal geen idee van had wat er gebeurde. Ik hoorde af en toe de klinisch verloskundige dingen tegen Guido zeggen die hij tegen mij zei want ik maakte alleen contact met hem. Vanwege de pijn en alle emoties van de bevalling begon ik te hyperventileren wat resulteerde in een paniekaanval.
Daarna stond er ineens een man aan mijn bed, bleek de gynaecoloog te zijn. Voor mij gevoel ging hij ineens vol uitwendig op mijn buik drukken waardoor ik zó veel pijn kreeg dat ik uitschreeuwde van de pijn en als ik dan een mes had gehad, in die recht in mijn nek had gestoken. Sorry dokter S. Hij deed dat nog twee keer en geloof me, dat de pijn alleen maar erger werd, maar de placenta schoot er niet uit. Wat bleef voelen alsof de placenta eruit kwam bleken allemaal bloedproppen te zijn. Het werd een spoedOK.
Even iets meer tekst en uitleg over zijn handelingen. Ik heb alleen het bovenstaande meegekregen en Guido natuurlijk meer. Blijkbaar heeft hij netjes van tevoren gezegd dat hij de gynaecoloog was. Hij zou 3 uitwendige pogingen doen om de placenta eruit te drukken, dat zou pijn doen. Mocht dat lukken dan was ik meteen overal vanaf. Mocht het niet lukken dan werd het een spoedOK en zou hij mij opereren.
Weer stroomde de kamervol met mensen. Er gebeurde zoveel, ik werd omgekleed, kreeg een infuus en heb 1 helder moment gehad omdat ik mijn lenzen uit moest doen. Geloof me, dat heeft enorm veel energie gekost. Toen het doordrong dat ik meteen naar OK ging werd ik enorm emotioneel. Ik ging Guido alleen laten, voor een uur tot anderhalf. Dat ving ik nog net op. Ik zou dan wel van mijn pijn af zijn en gaan slapen, maar hij was dan alleen. Ik heb mezelf nog nooit zó in tweeën gescheurd gevoelt als toen.
Guido mocht mee tot aan de OK en regelde onderweg alles met de mensen. Hij vertelde nog een keer over mijn latex intolerantie, astma en dat de vorige keer met narcose iets had gekregen tegen de misselijkheid. Hij vertelde de anesthesist dat ik niet meer dan een half broodje op had en wat water die dag. Hij regelde alles, ik kon voor het eerst alles een beetje loslaten. Vechten tegen de pijn of heldere momenten proberen te creëren was echt onbegonnen werk. Met mijn laatste beetje energie zei ik tegen Guido dat hij iemand moest bellen. Hij zou iemand bellen als ik het even los zou laten. Dat deed ik. Hij nam afscheid net voor de OK en ik werd meteen naar binnen gekregen.
Ik werd overgedragen naar de operatietafel waar ik een vrouw in de verte hoorde zeggen dat ze mijn bed zou verschonen want ondanks alle pogingen met matjes, zat het blijkbaar helemaal onder het bloed. Een man kwam aan mijn hoofd staan en zei mij dat ik tóch moest proberen aan iets leuks te denken. Onze bruiloft stond nog gepland dus dat probeerde ik. Ik kan me nog herinneren dat ik die zuurstofmasker kreeg, de dikke tranen langs mijn hoofd naar beneden ging en ik niet meteen in slaap viel. Ze moesten nog een 2e shot geven voor deze dame in slaap viel.
Eenmaal wakker voelde ik mezelf high van alle medicatie maar emotioneel om alles wat er was gebeurd. Ik wist dat mijn buik leeg was maar het besef was er echt nog niet. Ik wilde vooral dat Guido snel kwam en dat was ook zo. Toen hij er was zei ik meteen huilend dat ik meer tijd nodig had. Ik wilde Faith* pas ná het weekend cremeren. Guido nam weer de leiding en zei dat ik/wij geen beslissingen hoefde te maken waar we niet achter stonden. Ik moest nu vooral bezig zijn om te herstellen want ik moest niet vergeten dat ik nét geopereerd was.
Guido vertelde hoe hij de tijd was doorgekomen, ze hadden voetafdrukjes gemaakt, hij vertelde hoeveel ze woog en lang was. En dat ze er nu schoongemaakt echt al wel beter uitzag. Maar ze hadden ook op mij gewacht met de kinderarts. Die zou pas komen als ik terug was op de kamer en daarna zou Faith* pas in de watermethode gaan. Waar ik, voor mij gevoel, toch belangrijke dingen had gemist met Faith*, zouden we toch nog belangrijke dingen samendoen.
Eenmaal op de kamer mocht ik kiezen of ik Faith* meteen wilde zien, maar ik kon het niet aan, ik moest echt heel even meer tijd hebben. Faith* zou worden gebracht als de kinderarts er was. Daar kwamen ze samen met de verpleegkundige die al heel onze bevalling had gedaan binnen. Ik kreeg weer een keuze: ze zouden de testjes en biopt afnemen bij mij op schoot of “gewoon” aan de zijkant waar ze na een normale bevalling ook de APGAR-testjes enz. doen. Ik zou vanaf de zijkant meekijken, weer kwamen de dikke tranen want WAAROM kon ik dit niet aan? WAAROM vond ik het zo eng? Maar zo moest ik het niet zien, ze verzekerde mij dat vele moeders het lastig vinden. Guido kwam bij mij zitten en we keken rustig mee met de kinderarts. Nog steeds sloeg ik de poging af om haar aan te raken en mochten zij meteen Faith* in de waterbak doen met een doek eroverheen. Ze moest wel op de kamer blijven van me, maar ik wilde even, heel even beetje tijd om het allemaal te laten landen.
5 uur na de start van mijn rugweeën was er rust in de tent. En toch is het verhaal nog niet klaar. Er werd mij nog gevraagd of ik een bloedtransfusie wilde. Ik zat namelijk nét boven de norm daarvoor en in grijs gebied dat je moest kiezen. Het was beter om je lichaam zelf het te laten doen maar dat zou wel de nodige energie kosten. Ik koos ervoor om het niet te doen, de reden? Geen idee, ik wilde het gewoon niet. Ik wilde heel graag douche, voor mij gevoel zat het bloed tot aan mijn kin, ik had een gaasonderboek aan met kraamverband en voelde me enorm vies. Naast het operatie short en mijn sokken was ik naakt en wilde ik heel graag mezelf opfrissen met mijn eigen kleding. Ik mocht kiezen, de verpleegkundige en Guido deden mij wassen of ik ging samen met Guido douche en als dat zou lukken dan zou ik misschien zelfs naar huis mogen.
Ik hoorde het woord naar huis en wilde het zelf doen. Guido vond het geen slim idee maar die wist ook dat ik het ging doen. Zelf dacht ik even niet na over mijn bevalling, mijn operatie, narcose, andere medicijnen, ruime bloedverlies en de emotionele energie die van mij was gevraagd afgelopen 5 uur.
Het rechtop zitten, staan, lopen ging allemaal super goed. Ik deed in de badkamer zelfs nog op 1 been mijn sokken uit. Ik voelde me zo stoer en dacht: ‘zie je wel, ik kan dit, dit doe ik wel even.” Als ik dit nu type moet ik enorm hard lachen want wat schattig en naïef! Ondanks dat ik onderweg naar de badkamer weer bloedverloor hield het mij echt niet tegen.
Toen ik eenmaal met mijn beide benen op de grond stond, zonder sokken, ging het lichtje compleet uit. Ik viel kei-hard flauw op de badkamer. Zo stoer als dat ik mezelf voelde, was mijn lichaam (logisch) niet.
Ik werd wakker met 3 hoofden boven mij en snapte even niet wat er was gebeurd. Mijn bed werd gehaald en er werd gevraagd of ik dacht dat ik overeind zou kunnen komen. Zelfs na het flauwvallen zei ik: “Ja hoor!”. Ik weet dat ik een poging deed en daar bleef het volgens Guido ook bij. Daar ging ik weer, alleen nu deze keer pakte Guido me als levenloze pop van de grond en legde hij mij op bed. Ik zou gewassen worden en niet naar huis gaan.
Ik werd wakker en was voor de helft al gewassen en mijn eerste woorden waren: “Wij gaan niet naar huis!”. Guido moest lachen en zei: “Nee schat wij gaan niet naar huis, laat het allemaal maar even los.”
Na uren te hebben gevochten tegen mijn eigen lichaam, maar elke keer te verliezen moest ik het toch echt toegeven. Ik kon nog zo stoer doen, zo graag de controle willen houden, mijn best doen om te doen alsof het allemaal wel meeviel, maar ik zou toch wel verliezen.
Geloof me, toen ik dat eenmaal toegaf voelde ik mezelf net een cartoon die ineens wit wegtrekt. Ik voelde me super beroerd, zwak, misselijk, high en zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn stoer doen was dus vooral voor mezelf, want op het moment van toegeven ging ik alles voelen. Mentaal maar ook zeker fysiek.
Je kan je nu misschien voorstellen dat als ik de foto’s zie van de bevalling, uitslaapkamer, kinderarts, na het “douche” dat het al deze herinneringen en pijntjes omhoogkomen alsof ik weer in het moment ben. Plus ik heb geen lieve snoet die mij al deze pijn doen vergeten. Ik heb een tatoeage waar ik naar kan kijken en een gemis van mijn kind die onbeschrijfelijk is.
Dus ook al was Faith* “klein” bij haar bevalling, denken mensen vaak aan een traumatische bevalling als het een spoedkeizersnede of totaal reptuur is. Valt dit ook zeker onder een traumatische bevalling. Dit wens ik niemand, ook niet mijn ergste vijand toe. En ik had niks liever gewild dat ondanks het einde, fijn op mijn bevalling terug te kijken. Dan had ik nu geen last gehad van bevalangst.