mijn verhaal – Deel 4

Eenmaal thuis aangekomen stonden mijn ouders op ons te wachten. Zij hadden thuis van alles opgeruimd en alle post en bloemen aangenomen die in tussentijd naar ons waren verstuurd. We kwamen dus in een huis vol liefde terecht met alle kaartjes en alle bloemen van iedereen.

We gingen meteen Faith in haar waterbak doen en achter in de schuur in de koelkast plek maken wat haar plekje werd. Ineens moest er een soort opbaringsplekje gecreëerd worden, maar dat ging ik doen nadat ik even op adem was gekomen. Ik verloor nog bloed en begon super erge spierpijn te krijgen van de bevalling, ik denk dat ik zowat elke spier heb aangespannen. De zon scheen dus ik ging even buiten zitten met een sigaret. Dat was meteen een slechte gewoonte die ik oppakte. Ik was voor de zwangerschap al gestopt en alles volgens het boekje gedaan en blijkbaar maakt dat geen verschil en kan je kind nog doodgaan. Dus ik ging weer roken, met de belofte erover niet al te lang mee te stoppen.

Mijn verloofde gooide de appjes eruit dat mensen voor die vrijdagavond, zaterdag en zondag een momentje konden inplannen om te komen. Niet langer dan een uur, maximale aantal mensen die tegelijk konden komen was 4. Hij had een heel schema gemaakt (hou ik van) met de afspraak momenten, met wie en ook mijn pauze momenten zodat ik of even kon liggen of met Faith kon knuffelen. Daarna werd hij met mijn vader op pad gestuurd door mijn moeder.

Ik had namelijk bloedarmoede en ijzerpillen, het beste is dan ook om een ijzerdieet te volgen. Mij niet geheel onbekend want dat heb ik vroeger al 2 keer moeten doen en dat werkt perfect. Dus de mannen moesten boodschappen gaan doen.

Ik vond het allemaal prima, ging op de bank zitten/hangen en liet het allemaal even om me heen gebeuren. Even de tijd aan mezelf voorbij te laten gaan.

Lichamelijk werd het steeds zwaarder en begon ik de echte aanslag van zo’n bevalling te voelen, maar er moest nog bedacht worden hoe we Faiths hoekje gingen indelen. Dus toen ik eenmaal een idee had ging ik ermee aan de slag.

Ik gebruikte de bloemen die we hadden gekregen, een paar knuffeltjes, haar mandje en er kwam een kaars die we aan zouden doen als ze “wakker” was en samen uit konden blazen als ze ging “slapen”.

Je gaat soms toch bijzondere dingen verzinnen om het idee te hebben dat je kind bij je is.

Die avond kwamen al de eerste familie en vrienden op condoleance. En wat was het moeilijk om voor het eerst buiten de gezinnen ons verhaal te vertellen, daar kwamen de tranen die niet ophielden. Toch vond ik het enorm fijn om ons verhaal te delen, Faith te laten zien en was ik blij met het besluit om de condoleance toch uit te breiden.

Na de laatste visite wilde ik naar bed, in mijn eigen bed slapen, even op adem komen maar ik wilde wel vroeg een wekker om met Faith in bed te kunnen knuffelen.

Zogezegd zo gedaan, de volgende ochtend stonden we om 07.00 op. Mijn verloofde haalde Faith uit de koeling en gaf haar aan mij. Mijn spierpijn was namelijk nu echt op zijn toppunt en ik voelde me echt nog super zwak i.v.m. bloedarmoede. Na 1,5 uur hebben we Faith weer terug in het water gelegd en onszelf beetje klaargemaakt – al boeide het mij echt niet hoe ik eruitzag – om de visite van die dag te ontvangen.

Na een nachtje goed slapen, in mijn eigen omgeving zijn, al paar keer ons verhaal te hebben verteld vond ik het die middag alleen maar fijn om mensen te zien. We waren nog nét voor corona dus we konden nog knuffelen en elke kussen. Daar ben ik nog enorm dankbaar voor.

Natuurlijk vroeg iedereen of ze iets konden doen en over het algemeen was het weinig, maar ik rookte wel als een schoorsteen op dat moment dus hier en daar vroeg ik een pakje sigaretten. En gelukkig begreep iedereen ook dat ik het deed en gaven ze me groot gelijk, met de kanttekening dat ik wel weer moest stoppen hoor. Maar dat was sowieso mijn plan dus geen probleem.

Ik gebruikte het baby/zwangerschapsboekje die ik elke week in vulde in mijn zwangerschap om de “kraamvisite” op te schrijven. Er was namelijk een hoofdstukje voor de kraamtijd en die heb ik “gewoon” ingevuld. Met onze eigen draai maar ik was bang dat ik anders misschien een detail zou vergeten of de volgorde van mensen die waren gekomen. Het werd zelfs “erg” dat mijn moeder (die bij ons sliep) elke keer na de visite vroeg of ik het al het opgeschreven haha.

Die avond gingen we weer vroeg naar bed met een wekker voor de volgende dag om 07.00 waarop we hetzelfde deden als de dag ervoor. Onze momenten met Faith nemen en de visite ontvangen.

En toen was het maandag 16 maart 2020, de dag van de crematie…

Daar vertel ik je volgende keer meer over

Volgende Blog

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *