Over mij

Na een spannende tijd – want dat is het voor iedereen – kwamen wij er op 8 december 2019 achter dat we zwanger waren van ons kleine wondertje. De eerste twee echo’s waren goed en “ik moest vooral zo door gaan” want dan konden wij op 6 augustus 2020 ons frummeltje verwelkomen in ons leventje. De derde afspraak bij de verloskundige – ik was 15+6 weken – was gewoon een controle en we hoorde het hartje 150 slagen per minuut maken en er was niks om ons zorgen over te maken. We moesten nog steeds op dezelfde voet doorgaan.

Op 9 maart 2020 hadden we onze 20 weken echo, ik was 18 + 4 weken zwanger. We keken er enorm naar uit om ons kleine frummeltje weer te zien, want dat was al even geleden. Die 3 weken was mijn buik blijven groeien, ik had nergens last van, deed mijn koorts meten vanwege corona en ik had geen koorts of andere symptomen gehad. Dus toen de verloskundige ging kijken en zei: “Hier zie ik het hoofdje, maar zie geen hartje meer kloppen” kwam dat als een donderslag bij heldere hemel. Toch dacht ik nog: blijf rustig, het kan een fout zijn. Maar na drie keer kijken, 2 keer de hartmonitor aan te zetten en een akelige stilte horen. Wist mijn moederhart het zeker, frummel was overleden. Maar hoe dan? Ik moest vooral zo doorgaan en had niks, maar dan ook niks gemerkt de afgelopen 3 weken.