Relaties Eindigen Door Het Rouwen Om Een Kind

Alleen, is mij niet vertelt dat het niet perse je partnerrelatie is maar kunnen ook andere relaties kunnen zijn

Vanaf het eerste moment werd ons op het hart gedrukt dat veel relaties uit elkaar gaan omdat ze rouwen om een kind. 

Wij hebben daarom besloten meteen alleen hulp aan te nemen want we wilde elkaar niet ook verliezen. We kwamen in een pittige tijd met veel heftige ruzies maar beide nooit een moment gehad dat dit het einde zou kunnen zijn. Juist na zo’n ruzie konden we samen heel hard huilen om wat er gebeurt was en dat het probleem niet in onze relatie lag maar juist in onze pijn naar ons meisje. 

We waren ook van mening dat als je er juist wél alert op bent dat je dan vaker de kans hebt om bij elkaar te blijven. Doordat je alert bent, neem je het niets voor lief en wil je ervoor werken. Zou je een instelling hebben van “dat gebeurt ons toch niet” dan zou dat waarschijnlijk sneller leiden naar een beëindiging van een relatie. 

Gelukkig hebben wij 5 maanden na de (stil)geboorte onze geregistreerd partnerschap ingepland op de uitgerekende datum. Een bevestiging naar beide dat we er nog niet zijn maar we echt niet zonder slag of stoot bij elkaar weggaan 

Echter was het zo, dat ze tegen mij zeiden dat relaties kunnen eindigen i.v.m. de rouwverwerking van je kind. Waar ik niet op had gerekend is dat het ook andere relaties kunnen zijn dan die je met je partner hebt. 

Je hebt namelijk werkrelaties, vriendschapsrelaties, familierelaties etc. En daar zat voor mij persoonlijk de grootste verandering. Ik werd al eens door een ervaren sterrenmoeder (die het bij 30 jaar geleden heeft meegemaakt) gewaarschuwd dat alles zou veranderen op het moment dat onze dochter geboren zou zijn. We zouden namelijk onze echte vrienden leren kennen, we zouden hulp krijgen uit onverwachte hoek en we zouden nieuwe banden krijgen met mensen die ons leed meer snappen. 

Als ik eerlijk ben, dacht ik: ” Ja ja, ik heb al vaker zulke momenten gehad waarbij vele zijn gebleven dus die blijven nu ook echt wel.” Dat was fout! Deze situatie is de andere niet. Wij lopen behoorlijk voor op onze vrienden want we kunnen vrijwel zeggen dat wij een van de eerste zijn die met kinderen bezig zijn en dus al ouders zijn. Geen probleem, maar als je dan een verlies van een kind moet gaan uitleggen aan iemand die daar totaal niet mee bezig is, dan kan dat enorm lastig zijn. Ik begreep dan ook vaak dat ze het niet begrepen, dat was oke. 

Ze deden hun best, zeggen dat ik moest bellen of appen als er iets was, maar als je in zo’n donkere plek bent is dat lastig. Waardoor ik vaak aangaf dat ik daar niet tot toe in staat was, ik had juist nodig dat mensen nu een keer naar mij toekwamen. En dat gebeurt dan ook, maar laten we duidelijk zijn, in het begin. 

Na 2-3 maanden beginnen dan toch de opmerkingen te komen dat het nu toch al wel een plekje moet hebben? Worden de paar struggles die ik vertelde niet correct doorvertelt werden waardoor ik in mijn rouw, ook nog bezig moet zijn met verhalen corrigeren en de bezorgdheid bij mensen weg te halen. Ik serieus mijn uiterste best doe om een goede vriendin te blijven, door te blijven appen als iemand jarig is, door te blijven vragen wanneer nou die belangrijke inlever-momenten op de uni zijn, ook al kon ik dat af en toe 10 x vragen omdat ik geen informatie op kon slaan, ik meteen app als iemand goed nieuws van de uni had (bang om het later te vergeten). Ik probeerde echt die eerste stap te zetten om met mensen af te spreken, maar na een aantal keer te horen dat mensen te druk waren of geen tijd hadden, zonder een ander moment voor te stellen merkte ik dat ik niet meer kon. 

Daar begon het terugtrekken, isoleren en vooral alleen contact opnemen met mensen die mij écht of in ieder geval meer konden begrijpen. Terwijl ik dus aan het rouwen was om mijn kind, begon ik na 3 maanden met ook nog te rouwen om sommige (vriendschappelijke) relaties die veranderen en/of verloor. 

Waar ik zo druk bezig was om niet compleet af te takelen, de realiteit van de wereld nog te begrijpen, mijn relatie te redden en gewoon ontzettend aan het rouwen was. Moest ik ga toegeven dat ik misschien ergens te kort ben schoten, zonder dat ik dat bewust wilde, zonder dat ik dat hoopte, dat andere relaties niet meer bij deze fase hoorde. 

Daar waar de hulp voor het oprapen lag de eerste 6 tot 12 weken na de geboorte, begon het daarna minder te worden. Begrijpelijk, mensen hebben hun eigen leven. Maar als iemand die rouwt om hun eigen kind aangeeft dat het nog even niet lukt, probeer er dan naar te luisteren. Dat wil namelijk niet zeggen dat het later niet zou kunnen lukken. 

 Niet alleen de relatie met je partner kan veranderen na verlies, maar alle relaties in je omgeving. Positief of negatief 

Nu bijna 7 maanden verder zijn er vele relaties dus veranderd en echt al een paar gestopt. Sommige verwaterd, andere liepen niet netjes, andere wat netter, maar op allemaal ben ik niet boos, op allemaal ben ik meer dan verdrietig juist. Want nu ik beetje mijn nieuwe normaal heb gevonden, ik weer dingen durf te ondernemen, ik weer naar de toekomst durf te kijken. Juist nu was ik, denk ik, hoop ik weer die goede vriendin geworden die wel dingen onthoudt, die niet gefrustreerd is als je niet kan afspreken, die nu kan appen als het niet gaat, maar die ook kan appen om af te spreken voor een drankje om het niet meer 24/7 over mijn kind te hebben. Okee, ik zal haar noemen, maar ik kan weer oprechte interesse hebben in jouw leven en jouw struggles en er ook weer voor jou zijn! Maar helaas is het bij sommige relaties zo gelopen dat ik die kans niet heb gehad, misschien om ik te veel veranderd ben, misschien omdat ze het niet eens zijn met mijn manier van rouw, misschien omdat ze niet snappen dat ik het gewoon ff niet aankon om van andere mensen hun pijn te horen, niet omdat ik het niet wilde, maar het paste niet in mijn hoofd, misschien omdat ze ongeduldig waren tot ik mijn nieuwe normaal had gevonden.

Laatst las ik een artikel waarin stond dat ouders na verlies van hun kind, ongeveer 5 jaar nodig hebben om echt weer goed te kunnen functioneren, het nieuwe normaal geaccepteerd hebben en niet steeds die stekende pijn voelen. Dan denk ik, ik ben nu 7 maanden verder en heb al die tijd echt mijn best gedaan, sorry dat het er dan niet uitkwam zoals ik bedoelde, maar 7 maanden is een stuk sneller dan 5 jaar. En ik ben er nog niet, maar ik kan het wel weer beetje doen.

Waarom neem ik dan nu niet contact op? It needs two to tango, dus ik weet niet of ze op mij zitten te wachten. De afgelopen maanden in ieder geval niet. Ik heb geen zin om mijn gedrag van de afgelopen maand onder de loep te moeten nemen om een vriendschap te redden. Ik heb aangegeven wat ik nodig had en wat ik niet wilde. Misschien komt er nog een moment dat ik het wel ga opzoeken met bepaalde mensen, maar het feit blijft dat we allemaal nog in een andere fase zitten. Misschien als ze ooit een soort gelijke fase ingaan dat we daar weer overeenkomsten hebben waardoor de vriendschap weer kan opbloeien. Mijn deur staat in ieder geval altijd open, want zoals ik zei, ik ben niet boos, eerder verdrietig.

Het blijkt dus, dat verlies van je kind je op alle fronten raakt, ook al wil je het niet toegeven in het begin en denk je misschien optimistisch ooit de “oude” te worden, weet je na een tijd dat je dat kan vergeten. Dat plekje wat de omgeving hoopt die het krijgt, weet je dat je die nooit gaat vinden. Op de grote wond kan soms een korstje komen, maar als je die weer openscheurt dat bloed het net zo hard als in het begin…

Door al die dingen, veranderd niet alleen de relatie met je partner, maar al je relaties, ook die met jezelf. 

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *