Een begrip die ik voor Faith al leerde kennen, maar pas na Faith persoonlijk merkte hoe erg wij daar allemaal aan meedoen.
De eerste keer dat ik het begrip hoorde was via Guido, hij had iemand waarbij hij het overlijden van zijn vader besprak. Het thema kanker komt vaak voor, veel mensen hebben er op een bepaalde manier mee te maken en die mening wilde ze graag delen. Ze wilde hem dan wijze op dat het altijd slechter kon en ook al wist hij dat diep van binnen was het wel irritant en moeilijk om aan te horen.
Ik heb mijn grootouders 20 jaar geleden verloren, mijn ouders leven gelukkig nog allebei, ik ben op mijn 16e mijn ex-vriendje verloren dus veel “ervaring” met rouw had ik nog niet. En dan kreeg ik ermee te maken en was het meteen mijn kind. Dat was behoorlijk pittig, want ik kreeg ook te maken met rouwconcurrentie.
Waar ik eerst bij Guido de acties van andere mensen probeerde goed te praten dat ze het niet verkeerde bedoelde, was het voor mezelf heel lastig…
Hóé konden mensen in hun hoofd halen om te gaan concurreren met het overlijden van je kind. Het is toch wel algemeen bekend dat je eigen kind teruggeven het meest onnatuurlijke en pijnlijkste is wat je als persoon in je leven mee kan maken? Hoe kon het nou dat mensen hiermee ook probeerde te beweren dat het nóg erger kon.
Het klopt, mijn verhaal is echt niet de allerergste van de wereld en ik val in een categorie die nog te vaak voorkomt. Maar dat neemt niet weg dat het enorm pijnlijk is.
Vooral de opmerkingen die begonnen met: Maar goed dat, konden mij enorm pijn doen.
Maar goed dat ze niet geleefd heeft
Maar goed dat ze al was overleden
Maar goed dat ze niet hoefde te leven met een handicapt
Maar goed dat je nog jong bent
Maar goed dat het geen ziekenhuiskindje werd
Maar goed dat je niet voldragen was
Maar goed dat het nú gebeurde
Maar goed dat…
Alsjeblieft begin je zin daar nooit meer met zoiets.
Ook al zaten er bij vele opmerkingen een kern van waarheid in deden ze enorm pijn. Maar ook de verhalen van andere mensen die Faith* vergeleken met een miskraam. Ik heb zelfs bronnen toegestuurd (van niet echt goede websites) gekregen omdat iemand daarin graag zijn gelijk wilde halen. Geloof me dat doet énorm pijn.
Ook had ik toen ik midden in de rouw zat een keer de opmerking gehoord dat er in het leven van die persoon ook veel speelde waar ik maar rekening mee moest houden. Maar als mij niks verteld wordt, hoe kan je er dan rekening mee houden?
Ik snap dat mensen vinden dat je het positief moet willen bekijken, het niet erger moet maken dan het is of de gedachte hebben “komt zij weer aan met haar dode kind?”. Echt ik snap dat, maar onderschat het verlies niet.
Nu ik opnieuw zwanger ben komt het nog steeds voor. Je krijgt dan ineens opmerkingen dat je blij móét zijn dat je weer zwanger bent, blij moet zijn dat het goed gaat maar vooral de volgende doet zeer.
“Nu het goed gaat, is dat van Faith* toch dragelijker” o.i.d. dat insinueert dat wij niet meer mogen “zeuren” om de pijn om Faith*.
Nee klopt, wij zijn enorm gezegend dat het goed gaat, wij zijn enorm blij met Mini, maar Faith* ga ik echt niet vergeten. En geloof me, ik maak het zeker niet groter dan het is. Als sterrenouder wil je 1 ding niet en dat is dat mensen je zielig vinden. We zijn niet zielig.
Het is enorm pijnlijk wat wij meemaken, wat wij moeten missen, maar wij zijn ook enorm trots op ons kind. We willen juist meer kunnen praten over ons kind zonder een mening te horen dat we maar positief moeten zijn. Dan schilder je ons dus beetje af alsof we ons zieliger voor doen dan dat jíj nodig vindt…
Gelukkig onder de lotgenootjes en sterrenouders heb je dat niet. Tenminste ik heb het niet meegemaakt, maar ja er zijn verhalen die mij enorm raken, waardoor ik dan nog kan denken dat wij “geluk” hebben gehad met onze situatie.
Onderling is er enorme respect voor elkaars verlies en manier van rouwen.
Ja er zijn echt wel verschillen, stilgeboorte, cervix problemen, zwangerschapsafbreking, voldragen zwangerschappen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik kan nét iets beter praten met een moeder die met een stilgeboorte te maken had en ook de bevalling moest opwekken dan een andere categorie. Ja we hebben ons kind allemaal verloren maar door die onderlinge respect voor ook de verschillen zal je niet gauw zien dat wij aan rouwconcurrentie doen. Als een moeder haar verhaal vertelt, zal ze nooit beginnen met: “Mijn verhaal is erger omdat…” of “Maar goed dat…” Die moeder vertelt haar verhaal en zal altijd met respect met jouw verlies omgaan.
Wat een vraag bij mij oproept waarom kunnen mensen die het juist niet hebben meegemaakt ook af en toe dat stukje respect niet opbrengen? Is dat omdat wij in Nederland het stukje vrijheid van meningsuiting tegenwoordig echt iets té lettelrijk nemen en maar vinden dat je pas en te onpas alles kan zeggen?
Of is het een poging om je positiever te laten denken, wat je zelf echt probeert te doen, maar slaan ze daarmee de plank finaal mis?
Wij, sterrenouders, snappen dat jouw verlies zwaar is of jouw leven ook niet perfect is. We doen echt ons best om altijd toch nog het positieve te zien van het verlies van ons kind, ondanks de pijn. Daar hoef je ons niet mee te confronteren. Wij willen er echt wel voor jou zijn als jij het zwaar hebt, maar probeer te begrijpen dat ons leven wél stilstaat en het moeilijk is om daaraan mee te doen. We doen ons best.
Elk verlies is anders, maar 1 ding heeft verlies in gemeen en dat is dat verlies, verlies is. Er zijn alleen maar “verliezers” in het spel, maar ieder gaat daar anders mee om. Elk verlies is ook anders en ook al heeft de ene het misschien slechter dan de ander. Daar hoeven we niet over te concurreren, worden wij als mensen namelijk niet leuker van.
Dus zullen we allemaal gewoon stoppen en elkaar respecteren in het verlies?
Zonder die concurrentie. Ik ben er namelijk heilig van overtuigd dat het kan zorgen voor mooie, diepgaande, begripvolle en misschien zelfs liefdevolle gesprekken. Dat kunnen we in deze wereld nu wel gebruiken