- Rouwen is hard werken, voor als je dat nog niet wist.
- Rouwen is geen pretje.
- Rouwen begint wanneer het je niet uitkomt
- Rouwen is een stapje achteruit in je proces maar nodig om weer vooruit te komen
Dit geldt dus ook voor mij en ondanks dat ik nu 8 maanden verder ben, kan ik me soms nog verbazen op welke momenten de rouw ineens op komt zetten.
Dat ik zou rouwen in de weken van de zwangerschap waar het met Faith* zich allemaal afspeelde was natuurlijk duidelijk. Het roept emoties op, je gaat toch vergelijken en waar je dankbaar bent dat het deze keer wel goed gaat, doet het toch pijn dat het vorige keer precies in die periode misging.
In die periode heb ik ook intensieve therapie gehad bij de POP-Poli en kreeg ik te horen dat ik tóch last had van (prenatale) depressie. Ondanks dat ik na Faith* heel erg mijn best deed om het te voorkomen, kwam het toch aan de hand van de testjes naar boven. Een diagnose waar ik niet helemaal mee eens ben want voor mij gevoel zat ik vol in de rouw en rouwen is geen depressie. Alleen lijken de symptomen enorm op elkaar, daar ben ik als ervaringsdeskundige van beide wel mee eens.
Om de depressie klachten niet nog erger te maken en het echt puur op het rouwen te houden, hield ik mezelf bezig met alles waar ik energie van kreeg. Zoals deze website onderhouden, ideeën uitwerken, ondernemingsplan schrijven en alles op eigen tempo en vooral niet te snel. De fout om weer 60-70 uur per week achter de laptop te zitten om de rouw te ontwijken wilde ik niet weer maken. De klap kwam namelijk behoorlijk hard aan toen de rouw voor de deur stond nadat ik zo verdiept was geraakt in mijn leven achter de laptop, ook al vond ik het leuk.
Waar ik nu de balans vond tussen zelfstandig integreren met werken, vrije tijd, bezig zijn met Mini wat niet obsessief is, de deur uit te gaan voor frisse lucht, toch een boodschapje te doen waar je af en toe mensen kan tegenkomen waar ik niet altijd behoefte aan heb, therapie en momenten voor mezelf, goed begon te vinden. Weet ik nog dat ik 4 weken geleden tegen mijn psycholoog zei dat ik enorm trots was, ervan kon genieten maar toch die vervelende stem in mijn achterhoofd zat dat ik niet té enthousiast moest worden want ik zou zomaar uit balans gehaald kunnen worden.
Ik ben een enorme gelover in energieën op jezelf afroepen. Daarom deed ik ook enorm mijn best om dat negatieve stemmetje weg te drukken of uit mijn hoofd te praten. Ik wilde namelijk oprecht dat de rouw nu even in rustigere vaarwateren zou komen, langer dan 2-3 weken. Ik wilde niet alle negativiteit in mijn hoofd hebben terwijl ik nu juist wél die balans had gevonden, bijna 8 maanden later. Toch wees de psycholoog mij erop dat het niet erg is, want na 8 maanden wist ik ook dat de rouw zomaar aan de deur kan staan, als ik er maar wel van kon genieten dat het wél even goed ging. Gelukkig kan ik tegenwoordig ook genieten van de goede momenten en meer leven in het moment.
Om mijn angst te relativeren speelde ik af en toe rouw-scenario’s af om mijzelf erop voor te bereiden, alleen was het allemaal enorm onschuldig. Ik hield namelijk geen rekening met het scenario: Corona.
Ineens liep ik corona op, dat terwijl ik voorzichtig ben, mezelf aan de maatregelen houdt maar weer kreeg ik last van griepsymptomen. Daar ging ik met mijn goede gedrag voor de derde keer testen, om voor mij gemoedstoestand uit te sluiten dat het corona was en het gewoon een griepje zou zijn.
Ineens krijg je dan het bericht dat je Corona-positief bent en dat is toch nieuws waar je van schrikt. Op het moment van testen en uitslag waren de symptomen nog onschuldig, hoesten, hoofdpijn, spierpijn en zolang ik geen koorts of benauwdheidsklachten kreeg hoefde ik mezelf geen zorgen te maken over Mini. Jammer genoeg moesten alle afspraken, dus ook de echo’s afgezegd worden wat een enorme uitdaging zou zijn. Wij hebben namelijk vanaf week 11 al elke week een echo en ik zou nog tijd krijgen voor we het zouden gaan afbouwen. Daar krijg je dan de eerste uitdaging, maar ik heb een doppler voor thuis dus ik probeerde toch het positieve te zien.
Hoe positief ik ook wilde blijven, werd het mij ook lastiger gemaakt. De symptomen werden erger, ik zat tegen benauwdheidsklachten aan, het niezen en hoesten werd enorm hard dat je mij 3 straten verderop kon horen, traplopen voelde als een marathon, het voelde alsof ik onderwater leefde omdat ik mezelf zo verdronken voelde ik mijn eigen verkoudheidsklachten en daar waren behoorlijk wat tissues voor nodig daarom begon ik me tóch zorgen te maken over Mini.
Ik kan/kon mezelf namelijk niet voorstellen dat leven in zo’n
ziek lichaam fijn kon zijn. Waar ik in het begin mezelf groothield en zei dat
het allemaal goed ging, ook tegen Guido, kwam ik twee dagen later toch met de
waarheid. Ik stuurde hem een appje – ook al zat hij boven op zolder te werken –
dat ik me toch echt slechter voelde dan dat ik liet merken. Nog niet zó slecht waardoor
ik het ziekenhuis wilde bellen, maar het zat er wel tegenaan.
Er waren een paar redenen waarom ik het ziekenhuis nog niet wilde bellen.
- Het zou namelijk een beetje voelen als falen. Ik zou gefaald hebben om ook deze baby te beschermen, ik zou mezelf weer een slechte moeder voelen omdat ik corona had opgelopen en mijn ongeboren baby in gevaar zou hebben gebracht. Als ik dat gevoel van falen zou krijgen, dan zou ik instorten wat mijn op het volgende punt zou brengen.
- Als ik zou instorten, zou ik Mini kennis laten maken hoe ik in paniek zou kunnen raken op zo’n moment. Ik wil namelijk Mini geen kennis laten maken met mijn paniekaanvallen of ongeruste gevoelens geven. Een baby hoort onschuldig te zijn en niet al op ongeboren leeftijd geconfronteerd te worden met zulke gevoelens.
- Flashbacks. Ik weet van een zwangere vriendin die ook corona opliep dat ze op de geboorte afdeling van het ziekenhuis terecht kwam waar ik heb gelegen met Faith* haar geboorte. Je kan je voorstellen dat het niet een plek is waar ik goede herinneringen heb. Toen wij die afdeling mochten verlaten hadden Guido en ik ook afgesproken dat we terug zouden komen met een betere afloop.
Ik ken mezelf gelukkig goed en weet dat als ik dan op die afdeling zou komen met mijn corona-klachten en er dus niet zou liggen voor iets leuks. Het ervoor zou kunnen zorgen dat alle emoties van Faith* weer naar boven zouden komen, waardoor ik dan weer last zou krijgen van reden nummer 2.
Mijn prioriteiten waren daarom om niet nog zieker te worden, toe te geven aan het ziek zijn, niet stoer te doen en vooral rustig te blijven zodat Mini geen stress zou ervaren.
Om de stress zo laag mogelijk te houden ging ik de momenten dat Mini bewoog ook beter monitoren en ik merkte wel dat als ik paracetamol innam omdat ik de klachten niet meer hield, Mini toch minder lang/vaak ging bewegen. Je kan je voorstellen dat ik voor mij gevoel soms tussen twee kwaden moest kiezen. Nam ik paracetamol in om mezelf íéts beter te voelen of ging ik voor Mini’s leefomstandigheden. Vaak werd het toch de paracetamol en heb ik 2 keer de doppler gepakt om te kijken hoe Mini’s hartslag was na flink wat hoesten/niezen. Gelukkig vond ik meteen Mini’s hartslag als ik de doppler op mijn buik zetten meteen en was de hartslag stabiel en even snel zoals altijd!
Gelukkig werden de klachten minder en mochten we volgens planning uit quarantaine. Tot ik ineens wél benauwd werd met hartkloppingen, trillerig en duizelig. Ik besloot om voor het eerst in deze zwangerschap toe te geven aan mijn angst en te gaan bellen.
Maar wie bel je dan? De huisarts, de verloskundige praktijk of afdeling gynaecologie van het ziekenhuis? Het werd mijn huisarts. Ik vertelde mijn klachten aan de assistente, ook al voelde ik me een enorme aansteller, maar zij verzekerde mij ervan dat het echt niet erg was dat ik belde. De dokter zou mij terugbellen. Voor nu adviseerde zij rustig in bed te liggen en focussen op mijn ademhaling. Als het erger zou worden mocht ik altijd (met spoed) bellen.
Ik liet Guido weten dat ik had gebeld en vanzelf teruggebeld zou worden, plus dat ik in bed zou wachten met een serie aan.
Een uur later belde de dokter, ze was de week ervoor al van onze corona situatie op de hoogte gebracht, wordt op de hoogte gehouden van de POP-poli ontwikkelingen en weet natuurlijk alles wat er met Faith* gebeurd is. Ze hoorde mijn verhaal aan en zei vrijwel meteen dat zij niet denkt dat het met Corona te maken had. Dat was positief!
Ze liet alleen wel weten dat ze dacht dat de rouw er gewoon was. Ik vertelde dat ik dat raar vond want ik was al door die periode heen dat het fout ging, ik voelde de baby en ik was er eigenlijk bewust helemaal niet zo mee bezig.
Maar dat hoeft niet, onbewust kon heel de corona ervaring veel met mij doen. Ook al was ik door de periode heen, het bracht angst en onzekerheid. Die gevoelens hebben zwangere corona vrouwen al die geen verlies hebben meegemaakt. Laat staan iemand zoals ik die wél het verlies kent. Plus je hebt ook nog hormonen waar je rekening mee moet houden en rouw hoef je niet altijd mentaal mee te maken, sommige mensen krijgen er ook fysiek last van. Ik zou naar alle waarschijnlijk nu even onder de categorie fysiek vallen.
Mijn lichaam is nog aan het herstellen, is verzwakt en dan kan rouw vooral de fysieke klachten geven.
Wat een besef moment was dat ineens dat de rouw komt zoals ie het zelf wil. Je kan het niet sturen, je hebt er maar mee te dealen of je nu wilt of niet. Je kan er bewust maar dus ook onbewust last van hebben. Je kan inschatten wanneer je zult rouwen maar je zal ook onverwachte rouw-momenten hebben.
Natuurlijk als de klachten in zulke maten zouden blijven aanhouden of erger werden moest ik de huisarts terugbellen. Te veel stress, oftewel rouw, in mijn lichaam is nu ook niet goed. Ik zou vooral mezelf hersteltijd moeten geven, rust moeten nemen, niet denken dat ik mezelf aanstel en het even aan toe te moeten geven.
Na het gesprek was ik meteen een stuk rustiger, Guido stopte mij weer in op bed en zei dat ik niet zo streng moest zijn voor mezelf. Ik kwam/kom er echt wel, het is vallen en opstaan.
En dat klopt, ik wil misschien te graag, te veel en te snel.
Rouwen haalt je altijd een stap terug in je proces, maar je hebt het nodig om later weer 2 stappen vooruit te doen.