Op het moment van schrijven ben ik de 32 weken gepasseerd, het einde is in zicht, je durft voorzichtig weer te dromen om voor een baby te zorgen, maar écht ademhalen doe ik niet.
Zwanger na verlies is geen easy job om te doen. De pijnpunten liggen voor iedere moeder op een andere plek. Ik dacht voor de zwangerschap dat dé fatale termijn het moeilijkste zou zijn, maar niets is minder waar. Ik vond die periode het verdrietigste, het moeilijkste is dat ik voor mij gevoel al 32 weken niet 100 procent adem kan halen.
Vanaf het moment dat ik de positieve zwangerschapstest in mijn handen had, voelt het alsof ik een deel van mijn longen ingeleverd heb en 24/7 een deel mijn adem inhoudt. Bang dat het mis gaat, paniek als je ineens iets anders voelt, bezorgd of je het wel goed doet, gebrek aan vertrouwen en nog veel meer.
Nu, 32 weken verder, wordt het mentaal enorm zwaar, je wilt niets liever dan gewoon weer even op adem komen.
Heel de zwangerschap gaf ik altijd eerlijk antwoord als iemand vroeg hoe het gaat. Het antwoord was: “Lichamelijk goed, mentaal zwaar.” Alleen nu dekt het mentaal zware niet aan hoe het is.
Mentaal is het nog zwaar, maar ook énorm vermoeiend.
Als je diep in mijn hart kijkt, dan zou ik zeggen, laat die baby maar komen, maar je weet ook dat het beter is dat de baby die laatste weken nog blijft zitten.
Laatst durfde ik mezelf erover open te stellen naar Guido, uit schaamte durfde ik dat niet. Ik wilde niet overkomen als dat ik zwak was, of dat ik deze zwangerschap niet aankan. We hebben er bewust voor gekozen, ben er ook heel gelukkig mee maar hoe zwaar het is, kon ik in mijn wildste dromen niet bedenken. En niemand kan je er echt op voorbereiden tot het zover is.
Nadat ik het gesprek begon, kreeg ik te horen dat hij precies zo over dacht. Als man zijnde is het namelijk ook echt niet eenvoudig. Je krijgt dan als je aan het werk bent een telefoontje dat je vrouw toch maar weer heeft gebeld want ze maakt zich zorgen. Natuurlijk stopt zijn ademhaling op dat moment ook, uit zorg voor zijn nieuwe toekomstige baby maar ook zijn vrouw.
Guido was het ook eens dat het voor hem nu de baby mocht komen, maar het voor de baby beter is om nog even lekker te blijven zitten.
De eeuwige tweestrijd waar je mee te maken krijgt vanaf het moment dat je deze wereld in wordt geduwd.
Ik hoop dat als Mini er is, mijn longen weer voor 100 procent gaan functioneren. Maar zal dat wel zo zijn? Veranderd de angst dan niet in over bezorgdheid voor bijvoorbeeld de wiegendood? Zal dan niet een ander stukje in mij toch stoppen met ademen op het moment dat de baby er is? Maar zou dat met de tijd en vertrouwen die je krijgt toch weer goedkomen? Geen idee. Ik hoop het, maar dat zullen we dan wel zien.
Voor nu, wil ik gewoon weer adem kunnen halen, gewoon alleen gelukkig zwanger kunnen zijn. Geen paniek meer voelen, geen overbezorgde belletjes te hoeven doen, maar als je eenmaal verlies hebt meegemaakt bestaat dat niet meer. Dat is niet erg, maar soms wel jammer.
“Gelukkig” voor mij ben ik niet de enige, er zijn vele sterrenmoeders die deze gevoelens hebben (gehad). Blijkbaar is het “normaal” en zijn die laatste loodjes die al zwaar zijn, voor ons toch mentaal helemaal slopend.
Het moet en het zal me ook lukken die laatste weken. Als Mini er eenmaal is, we hebben beide het vertrouwen, dan gaan we eerst maar eens op adem komen voor we heel fanatiek aan een volgende gaan denken.
Want eerlijk is eerlijk, die wens is er ook, maar na deze zwangerschap willen wij beide even weer onbezorgd zijn na 16 maanden vol in allerlei soorten emoties te hebben geleefd.